Sint modo partes vitae beatae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Certe non potest. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Duo Reges: constructio interrete.

Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Nunc agendum est subtilius. Itaque beatior Africanus cum patria illo modo loquens: Desine, Roma, tuos hostes reliquaque praeclare: Nam tibi moenimenta mei peperere labores. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Tria genera bonorum; Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Sint modo partes vitae beatae. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Illa enim, quae sunt a nobis bona corporis numerata, complent ea quidem beatissimam vitam, sed ita, ut sine illis possit beata vita existere.

Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Confecta res esset. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis concinere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Is enim, qui occultus et tectus dicitur, tantum abest ut se indicet, perficiet etiam ut dolere alterius improbe facto videatur.

Tenuit permagnam Sextilius hereditatem, unde, si secutus esset eorum sententiam, qui honesta et recta emolumentis omnibus et commodis anteponerent, nummum nullum attigisset. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Coniunctio autem cum honestate vel voluptatis vel non dolendi id ipsum honestum, quod amplecti vult, id efficit turpe. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Cave putes quicquam esse verius. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Deinde, ubi erubuit-vis enim est permagna naturae-, confugit illuc, ut neget accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

‍